احتمال گشايش در پرونده ي هسته يي

1 - آقاي حسيني سخنگوي جديد وزارت خارجه امروز(30 مهر) به صراحت گفت که اگر شرايط عادلانه باشد تعليق محدود مي‌تواند در دستور كار قرار گيرد. در حالي که آقاي رييس جمهور گفته بود «ولو براي يك روز تعليق اتفاق نخواهد افتاد» و مقام رهبري هم 18 مهرماه در جمع مسوولان نظام با اشاره به تصميم دو سال قبل درباره ي تعليق غني سازي تصريح کرده بود که «ما آن دو سال، دو سال و نيم، آن مشى‏اى كه داشتيم، اگر آن مشى را نمي كرديم، امروز ممكن بود خودمان را ملامت كنيم، بگوييم چرا آن راه را تجربه نكرديم؟ ... آن روز هم ]نتيجه ي کار[ معلوم بود، منتها خوب، لازم بود ... حالا نه، با دلِ قرص و با ديد روشن، مي دانيم داريم چه كار مي كنيم». خود آقاي حسيني در 16 مهر گفته بود «از نظر ما تعليق مساله‌يي كاملا رد شده است». او حتي احتمال پذيرش تعليق موقت را رد کرده و گفته بود که به هيچ وجه چنين سياستي را نمي پذيريم.

2 - پيشتر در يادداشتي بر اين نکته تاکيد داشتم که نبايد فرصت و امکان ذهني را از مسوولان سياست خارجي کشور بگيريم تا نتوانند در موقع لازم نرمش کنند، واقعا اين کار زمينه سازي برنامه ريزي شده اي لازم دارد وگرنه مخاطبان حق دارند که کوتاه آمدن را خيانت بخوانند. به عنوان مثال آقاي «احمد آوايي» عضو كميسيون امنيت ملي و سياست خارجي مجلس گفته که «جمهوري اسلامي ايران و تيم مذاكره‌كننده بايد در طول مذاكرات خود بر مواضع خود ثابت بماند و نبايد به هيچ‌وجه تعليق غني‌سازي را بپذيرد، چون پذيرش آن به معني سازش است». خب حکم سازشکار هم معلوم است که چيست، وقتي کسي چنين نگاهي به سياست داشت به طور طبيعي درک نخواهد کرد که شايد در اين موقعيت نه خيانت که دفاع از منافع ملي ايجاب مي کرده چنان سياستي اتخاذ شود.
اين مساله و اين موقعيت اينقدر حساس، مهم و ملي است که نبايد آن را جناحي ببينيم، سياست يعني همين، دو قدم جلو، يک قدم هم به عقب، آن کسي که مي گويد نه! عقب نمي نشينيم يا ديوانه است يا سياست را نمي شناسد يا مي خواهد اسطوره شود، چون در ظاهر اين استقامت نشانه ي شجاعت است! در حالي که شجاع آن است که در جايي که لازم باشد حمله کند يا عقب بنشيند. نمي دانم شايد دکتر مصدق هم به نوعي اين اشتباه را با غرب مرتکب شد که بررسي آن مجالي ديگر را مي طلبد.

3 - طبيعي اين است که با جو به وجود آمده ايران تعليق را به عنوان پيش شرط نپذيرد اما با تدبير مي توان چارچوبي را براي شروع مذاکرات طراحي کرد که دو طرف از نظر افکار عمومي خود بتوانند به ميز مذاکره برگردند. هم اروپا بگويد که ايران از مواضع حداکثري اش پايين آمده و حاضر به پذيرش تعليق شده و هم ايران بگويد تعليق را به عنوان پيش شرط نپذيرفته ايم. براي دو طرف مهم است که بتوانند از شرايط فعلي خارج شوند چون نهايت راه هيچ کدام منافع کامل آنها را به دنبال ندارد.

4 - در صورتي که تعليق مدت دار حتي پس از مذاکرات انجام شود آن وقت پيش شرط گفت و گوي مستقيم ايران و آمريکا فراهم مي شود. اين پيش بيني ساده مي تواند باعث تلاش نيروهايي شود که از نزديک شدن اين دو، به لحاظ اقتصادي، سياسي و امنيتي متضرر مي شوند.

5 - طرف مقابل ايران کاملا چند وجهي است، روسيه، چين، اتحاديه ي اروپا، آمريکا، کشورهاي اطراف ايران، پنج نيروي موثر در هر گونه تصميم درباره ي ايران هستند که در حال حاضر نسبت به «تحريم» متقاعد شده اند، در صورت تغيير شرايط يعني ادامه ي مذاکرات ديپلماتيک، منافع و ميزان تاثير هر کدام با شرايط تحريم متفاوت خواهد بود همچنان که مدت زمان زيادي طول کشيد تا آنها براي تحريم به حداقل هاي مشترک برسند.

حاشيه : يه خبر خوندم داشتم غش مي کردم از خنده، اگه واقعيت داشته باشه که معلوم ميشه خيلي کارمون درسته، حتي در همين حد هم که غربي ها چنين احتمالي را مي دهند باز هم مهم است. داستان اين بود که روزنامه ي هرالد سان نوشته ايراني ها که چشم ديدن صدام را نداشتند از طريق کنگره ي ملي عراق به رياست چلبي، اطلاعات غلطي را درباره ي عراق به آمريکايي ها دادند تا آنها به عراق حمله کنند، حالا تازه فهميده اند که موضوع از چه قرار بوده و سرشان کلاه رفته. (گزارش ايسنا از نوشته ي اين روزنامه)

حاشيه 2 : خبر «آزادي» موسوي خوئيني خوشحال کننده بود، جالب اينجا بود که وقتي خبر را در خبرگزاري ها ديدم بعضي ها حرف هاي موسوي را بعد از آزادي اش سانسور کرده اند آنجا که گفته مربوط به اظهارنظرهايش درباره ي مسائل هسته يي هم بوده. نمي فهمم مگر او صلاحيت ندارد درباره ي مساله ي هسته يي حرف بزند و اگر حرف هم زد و با او برخورد کردند نبايد کسي بفهمد که براي چنين اظهارنظري بوده؟ اين ايرادها واقعا بني اسرائيلي است و توي دکان هيچ سمساري پيدا نمي شه. خدا همه رو به راه راست هدايت کند انشاءالله. آقاي موسوي بعد از آزادي با رد مجدد اتهامات منسوب به خودش گفته: «بازداشتم را تاوان فعاليت هاي مفيد و موثر خود در دوران نمايندگي مردم تهران و جنبش دانشجويي در مجلس ششم، پي گيري امور زندانيان وبازداشتگاه هاي غيرقانوني، نقد عملکرد صاحبان مقام و قدرت و ايفاي مسئوليت در سازمان ادوارتحکيم وحدت به ويژه نقد عملکرد دولت نهم در مديريت پرونده هسته يي و ... مي دانم».