يك روز تو باكو

از ديروز به مدت هشت روز تعطيل شديم به مناسبت سال نوي مسيحي! و اين در حالي است كه فقط 10 درصد مردم در جمهوري آذربايجان مسلمان نيستند، تازه چون مردم اين منطقه جزو حوزه‌ي تمدني ايران هستند نوروز عيد آنها بوده ولي به هر حال عيد سال جديدشان اينطوري سپري مي‌شود براي ما.

امروز با مطهره در باكو گشتي زديم، به ايچري شهر رفتيم كه منطقه‌اي قديمي است، در يك مغازه بوديم كه ديدم دو نفر با لحجه فارسي صحبت مي‌كنند، آنها دو جوان افغان بودند كه در باكو دانشجويند، اسم يكي از آنها «جمعه» است، شماره تلفن رد و بدل كرديم تا بعدا ببينمشان. توي همان مغازه كه ايستاده بوديم تا مطهره براي خودش چرخي بزند از جمعه پرسيدم اوضاع افغانستان چطوره؟ او كه حداقل چهار سالي است در باكوست و قبل از آن هم مدتي در ايران بوده، گفت خوبه، اما به نظرم اطلاعاتش بيشتر از من نباشد! گفتم پس اين اخبار هر روزه چيه؟ گفت بيشتر مناطق جنوب نزديك مرز با پاكستان درگيري مي‌شود ولي باقي مناطق بهتر از قبل است.

از كنار مسجدي قديمي در ايچري شهر مي‌گذشتيم كه با دوجوان آذري برخورد كردم، ظاهرشان مي‌خورد كه ايراني باشند چون اكثريت مطلق مردم آذربايجان ريش‌هاي خود را از ته مي‌زنند اما اين دو ته ريش داشتند، فارسي را خيلي شكسته حرف مي‌زدند، گفتند كه تا به حال به قم هم آمده‌اند، آنها از خدمه‌ي مسجد بودند.

در مغازه‌اي ديگر با دو جوان ديگر اهل پاكستان مواجه شدم، آنها هم كمي فارسي بلد بودند، فارسي و تركي با آنها صحبت كردم، يكي علي و ديگري جانعلي نام داشتند، كارشان فروش صنايع دستي پاكستاني بود، چند تايش را ديدم، كار روي چوب، درست است گران بودند اما من مي‌دانم كه در واقع با آن قيمت‌ها كه آن را مي‌فروشند براي كسي كه توليد كننده است يك قران هم نمي‌ماند چون كار روي چوب خيلي زحمت دارد.

در روز چندين بار در فروشگاه‌ها صنايعي توليد شده‌ي ايران را مي‌بينم يا اثر هنري ايراني و نشاني از ايران را. حوزه‌ي تمدني ايران وسيع‌تر از مرزهاي ايران است، براي همين وقتي در جايي مثل باكو باشي احساس دلتنگي‌ات كم است، دوري از خانواده مانند اين كه اهل زاهدان يا كرمانشاه باشي و در مشهد زندگي كني.