اين بازي هسته‌يي كه ما و غرب واردش شده‌ايم بزرگ است شايد هم خيلي‌ها بگويند لقمه‌ي بزرگ‌تر از دهان ايران باشد اما به هر حال الان وسط گوديم. قبلا درباره‌ي اين موضوع نوشته‌ام اما يك نكته را مي‌خواهم به آن اضافه كنم و آن يادآوري استراتژي امام خميني در بحران ماه‌هاي آخر جنگ ايران و عراق است. ايشان در جايي تاكيد مي‌كرد كه به اولتيماتوم دشمنان توجه نكنيد و در جايي ديگر به قول خود ايشان جام زهر را نوشيد.
صحيفه‌ي امام- جلد 3- صفحه‌ي 245 :«يك اولتيماتوم در همان وقت دولت روسيه فرستاد براي ايران و سربازانش هم تا قزوين آمدند و آنها از ايران امتياز نفت شمال را مي خواستند كه تقريباً اسارت ايران بود و مي گفتند بايد از مجلس بگذرد. آن را به مجلس بردند و همه اهل مجلس ماندند كه چه بايد بكنند؛ ساكت كه چه بكنند. در يك مجله خارجي نوشته است كه يك روحاني (مجاهد شهيد آيت الله سيدحسن مدرس) با دست لرزان آمد پشت تريبون ايستاد و گفت: حالا كه ما بناست از بين برويم، چرا خودمان از بين ببريم خودمان را؟ رأي مخالف داد. بقيه هم جرأت كردند و رأي مخالف دادند؛ رد كردند اولتيماتوم را. آنها هم هيچ غلطي نكردند.بناي سياسيون هم همين معناست كه يك چيزي را تشر مي زنند ببينند طرف چه جوري است؛ اگر چنانچه طرف ايستاد مقابلشان، اينها عقب مي زنند و اگر چنانچه نه، آن بيچاره عقب رفت، اينها هم جلو مي آيند. حيوانات هم همين جورند. حيوانات هم همين خصوصيات را دارند كه اول مي آيند جلو ببينند اين چه آدمي است. اگر اين آدم ايستاد دستش را بلند كرد، فرار مي كند. اگر برعكس او فرار كرد، دنبالش مي كند. اين خوي حيواني است.»
با اين حساب رهبر هوشمند زماني چنين گفت و زماني چنان كرد كه هر دوي آنها به جاي خودش درست بود.
حالا غرب با صدور قطعنامه‌ي شوراي امنيت به تحريم ايران دست زده و اولتيماتوم را داده، مهم تصميم‌گيري دقيقي است كه الان بايد كوتاه بياييم يا توجه نكنيم تا به منفعت ايران باشد؟
به نظرم باید به همه پرسی گذاشت تا کسی برای کس دیگری تصمیم نگیره.
پاسخحذف