ملاقات خالد مشعل

ديروز كه خالد مشعل به دانشگاه تهران رفته بود، من هم سري به آنجا زدم، دانشجويان خوب از او استقبال كردند، البته همه‌ي دانشجويان نبودند، ديگر خيلي از دانشجويان به سياست حساسيتي ندارند، هنوز جمع‌بندي درستي از علت اين مساله ندارم چون فاكتورهاي تاثيرگذار خيلي است.
بگذريم، خالد مشعل ديروز مصمم بود و بسيار هم صميمي؛ وقتي عربي صحبت مي‌كرد تقريبا آدم مي‌فهميد، و البته درك هم مي‌كرد. به قول معروف هم دلي از هم زباني خوش‌تر است.
ديروز داشتم براي بابام تعريف مي‌كردم كه من و اكثر جوانان ايراني نسبت به اتفاقات خاورميانه نگاه مثبتي داريم، پيروزي شيعيان در عراق، پيروزي اخوان المسلمين در مصر، پيروزي حماس در فلسطين عزيز، ارتقاي جايگاه حزب الله لبنان، استقامت سوريه و ايستادگي افغان‌ها؛ خوش‌بين هستيم.
احساس غرور مي‌كنم كه توانسته‌ايم تا حدي حقانيت خودمان را به جهانيان ثابت كنيم، مگر در عراق، افغانستان، لبنان و فلسطين انتخابات برگزار نشد و در ايران نمي‌شود؟ ما هم دموكراسي را قبول داريم و به آن پايبنديم، هيچ باكي هم از آن نداريم، هر چند هنوز نتوانسته‌ايم فرهنگ آن را نهادينه كنيم و جامعه‌ي مدني را محقق كنيم.
بخش زيادي از انرژي دنيا زير پاي ما مسلمان‌هاست، هر چند معتقدم دكتر مصدق حرف خوبي زده بود كه اي كاش اصلا نفت نداشتيم تا بيگانگان اينقدر به خاطرش به جانمان نيافتند، اما حالا كه داريم، غرب با ما چه مي‌خواهد بكند، مگر ما آشغال هستيم، ما الان در منطقه به قدرت رسيده‌ايم و در حال رسيدن به وحدت بين كشورهاي منطقه هستيم. اين احساسات با ديدن مشعل برايم يادآوري شد.

راستي معتقدم دو تا فرضيه بيشتر درباره‌ي انفجار در حرم امام هادي عليه السلام در سامرا وجود نداره، يا آمريكايي‌ها اين كار رو كرده‌اند تا ماندنشان را توي عراق به بهانه‌ي ناامني توجيه كنند، يا برادران مسلمان خودمون اين كار رو كرده‌اند تا بلكه به قول خودشون «بركت» داشته باشه و مسلمان‌هاي جهان با هم متحد بشوند! كه البته نمي‌دنم چرا به دلم برات شده اين يكي احتمالش بيشتره! به هر حال بايد حواسمون جمع باشه كه مهمتر از همه اينه كه نيت عواملش كشف بشه وگر خيلي‌ها دوست دارند از آب گل‌آلود ماهي بگيرند.