غزه آسایش می خواهد؟

خبرهای بدی از غزه می رسد. یک لحظه هم نمی توانم به آنجا فکر کنم، دیوانه کننده است. مردمی که این همه سال با بدبختی زندگی کرده اند، همین طور قربانی می شوند. بنی آدم اعضای یک پیکرند که در آفرینش ز یک گوهرند؟ پس چرا دنیا این فاجعه را می بیند و ساکت است؟ چرا آن مردم بدبخت باید این همه سختی بکشند؟ چرا؟ گناهشان چیست؟
تا کی؟ واقعا تا کی باید تحمل کرد؟ این قساوت است که با مردم فلسطین چنین کنند. همه باید کمک کنیم تا این مردم هم روی آسایش را ببینند. مقاومت آنها خوب است، اما تا کی باید برای مقاومتشان هورا بکشیم و آنها خون بدهند تا ما برایشان کف بزنیم؟
یعنی راه دیگری نیست؟ راهی که حتی دو سه سال به آنها آسایش بدهیم. مگر می شود 24 ساعت در جنگ و بحران بود؟ بله، برای ما از راه دور جالب است، شجاعتشان را تحسین می کنیم، اما اگر جای آنها بودیم هم یک عمر تحمل می کردیم؟
خب، اگر فکر می کنیم باید جای آنها مقاومت کرد، دو سه سال جایمان را با آنها عوض کنیم؛ می شود؟ نمی شود؟
فقط این را می فهمم که باید کاری کرد، کاری که به آسایش آنها منجر شود. اگر حرفی می زنیم، باید ببینیم تبعاتش به آسایش آنها می انجامد یا مثل نفتی است روی آتش؟ نشود مثل آن مثل که طرف گفت ما را به خیر تو امید نیست، شر مرسان!
به خدا حالم گرفته است، نمی دانم چه دارم می نویسم، درونم تشویش است و دلم دارد به هم می خورد، سرم گیج می رود و به فکر آن مردم بیچاره هستم. خدا صبرشان بدهد، خدا کمکشان کند. و خدا کمر همه ی آنها که آسایش را از این مردم بی گناه گرفته اند بزند.
لـــــعـــــنـــــت بــــــر صــــهـــــیــــــونـــــیـــــســــت هـــای اشـــغــــالـــــگـــــر