کنگره ای سرزنده

حسین آقای شریعتمداری احتمالا هنوز ما را ورشکستگان سیاسی می خواند. اما دیروز و امروز یازدهمین کنگره ی جبهه ی مشارکت به نحو احسن برگزار شد. گزارش هایش را خبرگزاری ها منتشر کرده اند و روزنامه ها هم فردا می نویسند؛ حسین آقا هم که حتما در آنجا خبرچین دارد و متوجه شده که کنگره ی یازدهم از کنگره های گذشته سرزنده تر بود. و البته همزمان جشن دهمین سالگرد تاسیس حزب هم بود. اگر به قول آقا رضا خاتمی، دبیرکل پیشین حزب، حزب ما در زمان بر عرصه ی قدرت بودن یا به عبارتی روی پر قو زاده شد، اما حداقل سه و نیم سال است که کاملا از ساختار قدرت دولتی بیرون آمده ایم.

واقعا انگیزه ی بچه ها برای کار کردن در این شرایط، فوق العاده است. من چنین انگیزه ای را تنها در بچه های دانشجو سراغ دارن و بس. البته منکر اشکالات نیستیم، هم آقای جلایی پور امروز به خوبی به بخش هایی از آن اشاره کردند و هم عزیز ما آقای حجاریان چند تا از آنها را مطرح کرد تا روی آنها بیشتر کار کنیم. مراسم افتتاحیه هم خیلی خوب و آبرومندانه برگزار شد. اعضا از سراسر کشور آمده بودند و همچنین اعضایی از احزاب دیگر و تعدادی از شخصیت ها، و میهمانان ویژه ای مثل آقای خاتمی و آقا یاسر خمینی. آقای میردامادی که مجددا دبیرکل شده اند، در مراسم افتتاحیه سخنرانی مهمی داشت که متن کاملش در سایت نوروز منتشر شده اما فکر نمی کنم در هیچ خبرگزاری یا روزنامه ای منتشر شود.

در مراسم اختتامیه هم آقای دبیرکل اعلام کرد که دیگر منتظر اعلام نظر آقای خاتمی نمی مانیم، ایشان رسما بعنوان نامزد حزب برگزیده شده است. هر چند قطعا ما به دنبال ائتلاف اصلاح طلبان هستیم و معتقدیم که بعد از فعالیتی مقدماتی، باید ببینیم کدام کاندیدای اصلاح طلب در بین مردم از مقبولیت بیشتر برخوردار است، اگر دیگری باشد من از کاندیدای خود می گذریم. اما احتمال قریب به یقین، خاتمی خواهد بود. البته قطعا برای شرکت در انتخابات پیش شرط داریم، باید سلامت آن تضمین شود، اگر نشود مثل مجلس هفتم خواهد بود، شوخی هم نداریم. به هر حال، کنگره ی خوبی بود و همه با انگیزه ی مضاعف به شهرهای خود برگشتند.

سال 77 وقتی مشارکت تاسیس شد به دنبال عضویت در آن بودم. آن زمان هنوز در گرگان درس می خواندم. در آن سال و سال بعدش چند باری به ساری و تهران به دفتر جبهه رفتم تا مقدمات عضویت را فراهم کنم اما منتهی به این شد که به ایسنا رفتم. در سالهایی که در ایسنا بودم، چون شائبه ای به وجود نیاید از عضویت رسمی خودداری کردم.

اما چرا اصلا باید در یک حزب عضو شد؟ مگر احمدی نژاد عضو هست؟ نه، اما وقتی فردا برود به کناری، نمی شود یقه ی هیچ کسی را گرفت و گفت چرا فلان کار را کردی و چرا بهمان کار را نکردی؟ حتی اگر کار مثبتی هم کرده باشد آن را نمی تواند در جایی ذخیره کند. اما ببینید چون خاتمی عضو یک حزب اصلاح طلب بود و ما در مشارکت هم او را محور اصلاحات می دانستیم، الان که سه سال و نیم است دوران او تمام شده می شود یقه ی ما را گرفت، مثل همین آقای شریعتمداری و دیگر اصولگرایان، که در آن هشت سال چرا فلان کار را نکردید و چرا بهمان کار را کردید؟ ما هم مجبوریم پاسخ بدهیم. از آن طرف، عملکرد مثبت او هم به صندوق ما ریخته شده و در خاطر مردم هست.

دیروز مطهره خانم می خواست برود به دفتر خانم ابتکار برای مصاحبه؛ من هم همراهش رفتم. بعد از مصاحبه که بخشی اش درباره ی انتقاد کردن جنبش دانشجویی بود، من یک سوال غیر مصاحبه پرسیدم: «چرا تا به حال عضو هیچ حزبی نشده اید؟». البته خانم ابتکار از اعضای موسس جبهه ی مشارکت بوده اما من انتظار دارم چنین شخصیت هایی با عضویت سمبولیک در احزاب، باعث شوند مردم یاد بگیرند که باید این طوری متشکل شوند.

دوستان! اگر عضو حزبی نیستید، عضو شوید، فرقی نمی کند کدام یکی، ببینید به کدام از نظر فکری نزدیک تر هستید؟ مشارکت، موتلفه یا دیگران؟ اگر هم عضو هستید، حتما حق عضویت بپردازید و وظایف حزبی را هم خوب انجام دهید. خدا بیامرزد شهید بهشتی را؛ درباره ی اخلاق کار حزبی و رفتار اخلاقی در درون یک حزب درس های خیلی خوبی بر جای گذاشت که پیشنهاد می کنم حتما مطالعه کنید.

حاشیه ی مهم:
ببخشید این یادداشت طولانی شد. اما مجبورم در اینجا یادی کنم از حسن قریب و اسمائیل عمرانی، همراه های خوبم در ایسنا که در فاجعه ی سقوط هواپیمای سی 130 کشته شدند. حسن مازندرانی بود، مثل من که خانواده هایمان در شهرستان بودند، برای همین یک حس نزدیکی خاصی داشتیم و گه گاهی مازنی گپ می زدیم. خیلی پاک و ساده بود. حتی روز قبلش به شوخی درباره ی آن سفر به حسن گفته بودم حاضرم به جای خبرنگار با او بروم؛ البته چون کار داشتم نمی توانستم. اسمائیل را برای اولین بار شب قبل از آن سفر لعنتی دیدم؛ از آقای حسن زاده خواسته بودم یکی از خبرنگاران افتخاری را بفرستد به دانشکده ی فنی دانشگاه تهران که یک میزگرد را پوشش خبری بدهد. شب که داشتم به خانه می رفتم، با اسمائیل آشنا شدم که داشت خبر را پیاده می کرد. مطهره عجله داشت و اصرار می کرد زود باش! گفتم چند دقیقه صبر کن، چون اسمائیل از من سوال پرسیده بود و اینقدر شیرین بود که نشستم با او درباره ی تنظیم خبر کار کردم و کمی صحبت کردیم. من رفتم و او گفت که می نشیند تا تمام شود چون باید فردا صبح زود به سفر برود. صبح حسن و اسمائیل رفتند و جنازه هایشان برگشت. ای وای. معلوم هم نشد که چرا آن پرواز با وجودی که هواپیما اشکال فنی داشت، انجام شد؟ نمی دانم پرونده به کجا رسید؟ الحمدالله دیگر خبرگزاری ها و روزنامه ها و تلویزیون پیگیر ماجرا نیستند! آه ...