دعوای تازه بر سر کردان

مرحوم کردان

"علی کردان"، نامی که این هفته زیاد شنیده ایم. دو ماه وزیر کشور دولت آقای احمدی نژاد بود که با آن فضاحت استیضاح شد و پس از چند ماه فوت کرد. اما بهتر است گفته شود دق کرد، یعنی او را دق دادند و حالا امروز در سالگرد درگذشتش تقصیر را گردن این و آن می اندازند. احمدی نژاد می گوید مجلسی ها مقصر بودند و یکی از مجلسی ها گفته کردان قربانی لج بازی احمدی نژاد شد.

شاید مرحوم کردان دو اشتباه داشت، یکی اینکه مدرک تقلبی گرفت و دوم اینکه به احمدی نژاد اعتماد کرد. کسانی که از نزدیک کردان را می شناخته اند همگی او را مدیری توانا می دانستند. به دنبال لاریجانی به صداوسیما رفته بود اما می گویند لاریجانی اداره ی صداوسیما را مدیون کردان است. می گویند لاریجانی مدیر نیست، هر چه در آن سالها در صداوسیما می شد کار کردان بود.

درست است که به صداوسیما همچنان انتقاد می شود و در دوران لاریجانی هم می شد اما در آن دوران سازمان صداوسیما به لحاظ اقتصادی از این رو به آن رو شد، 2 کانال تلویزیون به بیش از 6 کانال شبانه روزی کسترش یافت. اما دور و بری ها می گویند که همه کار کردان بود، برای همین هم لاریجانی اختیار تام به کردان تفویض کرده بود و خودش بیشتر به امور بیرون رسیدگی می کرد.

با این تعریف ها آیا کردان به مدرک دانشگاهی نیازی داشت؟ خب، در این سالها مد است، فلانی دکتر، آن یکی مهندس. کردان را حاجی صدا می کردند، او هم دچار مدگرایی شد و مدرکی تقلبی گرفت تا به او بگویند آقای دکتر؛ اما دکتر بودن زیاد دوام نیاورد. لاریجانی به مجلس رفته بود و احمدی نژاد از کردان خواسته بود وزارت کشور را قبول کند. کردان سال 84 به هاشمی رای داده بود و نه به احمدی نژاد؛ اما احمدی نژاد او را می شناخت و به توانایی او نیاز داشت.

پیشنهاد وزارت برای کردان بی راه نبود، کردان صداوسیما را مدیریت کرده بود و به خوبی از پس وزارت کشور برمی آمد اما مدرک تقلبی شر شد. مجلس لاریجانی شروع به انتقاد می کرد و دولت احمدی نژاد مقاومت. بازی اصلی اما در ایمیل ها و اس.ام.اس ها در جریان بود و مجلس و دولت کنشگر نبودند، کارهایشان واکنشی بود. افکار عمومی حساس شده بود، جک ها به شدت جدی دنبال می شد تا اینکه مجلس جدی جدی به سمت استیضاح رفت.

احمدی نژاد به کردان می گفت که پشتش ایستاده اما روز استیضاح او را به تنهایی به مجلس فرستاد، حتی یک کلمه هم از او دفاع نکرد و گفت که نیازی به دفاع من ندارد. لاریجانی و دیگران هم او را می شناختند، خیلی ها تازه به مجلس آمده بودند و می خواستند خودی نشان بدهند، از جمله آقای لاریجانی که تازه بر کرسی ریاست نشسته بود. همه می خواستند برنده ی افکار عمومی باشند و شدند.

محمدرضا رحیمی

بازنده ی اصلی اما کردان بود که اعتماد کرده بود. هم به احمدی نژاد کاملا اعتماد کرد و هم شوکه شد که لاریجانی چطور پشتش را خالی کرد. می گویند که می شد طور دیگری قضایا را فیصله داد، با نشان دادن صداقت و عذرخواهی، با برکناری قبل از جلسه ی استیضاح و راه های دیگر. اما به جای راه راست برخی نفت روی آتش ریختند. افشای ماجرای رشوه ی معاونت حقوقی رییس جمهور(زیرنظر محمدرضا رحیمی) به استیضاح کنندگان دیگر بخشودنی نبود. بی هیچ مصالحه ای کار یکسره شد.

کردان اما پس از استیضاح چیزی نگفت، ساکت شد و به خانه رفت. شاید اینقدر غصه خورد تا دق کرد و مرد. در ماه های آخر یک بار گفت که زمانی خاطراتش را در باره ی آن ماجرا خواهد گفت. اجل امانش نداد و حالا زنده ها به واسطه ی فقدانش دیگری را متهم می کنند. 

آیا روزی حقایق ماجرای کردان برای افکار عمومی روشن می شود که چرا سرنوشت کردان آن بود ولی محمدرضا رحیمی با اتهام مشابه مرحوم کردان به علاوه ی اتهام مفاسد اقتصادی، به معاونت ریاست جمهوری ختم شد؟