پيشنهادي براي «مساله تعليق»

«تعليق» غني‌سازي اورانيوم براي ايران به چيزي مثل امر ناموسي تبديل شده و تعليق نكردن آن هم براي غرب حساسيت مشابهي دارد. حالا بسته‌ي پيشنهادي 1+5 پيش شرط مذاكر با ايران را تعليق مي‌داند؛ بدون هيچ مدت مشخصي. بنابر اين درباره‌ي مساله‌ي هسته‌يي ما سه احتمال وجود دارد:

1 - ما كوتاه بياييم و بسته را با تعليق بپذيريم. در آن صورت حيثيت ما مي‌رود كه پس از اين همه مخالفت و گفتن اين كه اين خط قرمز ماست، زير بار حرف زور آنها برويم. بنابر اين ما در همين ابتدا بازي را باخته‌ايم و آنها برده‌اند؛ فارغ از اين كه بعدا در مذاكرات به چه توافق‌هايي برسيم.

2 - آنها كوتاه بيايند و از خير تعليق بگذرند. در آن صورت هم برعكس احتمال اول، آبرو و حيثيت و اقتدار نظام زور شكسته مي‌شود كه اين همه در شوراي امنيت قطعنامه تصويب كردند و از طرفي همين اندازه برد هم براي ايران كافي است. فارغ از اين كه در مذاكرات نتيجه چه شود.

3 - ما كوتاه نياييم و ديوانه‌ها خواب حمله به ايران را عملي كنند. در آن صورت هر دو طرف بازنده‌ي ماجرا مي‌شوند و هم ايران و منطقه به آتش كشيده مي‌شود و هم منافع غربي‌ها به خطر مي‌افتد.

اين روزها بوي اين احتمال آخر بيشتر به مشام مي‌رسد. آمريكا و فرمانبردارش اسرائيل بر طبل جنگ مي‌كوبند و فرمانده‌ي سپاه پاسداران ما بر چگونگي دفاع و حمله‌ي متقابل. اما درگير شدن منافعي براي هيچ كسي ندارد، مي‌زنند، مي‌زنيم، منطقه به آتش كشيده مي‌شود. فايده‌اش را چه كسي مي‌برد؟ هيچ كس، همه در آن صورت ضرر مي‌كند. منطقه نا آرام مي‌شود، كساني در كشورهاي عربي همسايه به حمايت از ما برمي‌خيزند و درگيري‌هاي داخلي پيدا مي‌شود، اسرائيل طبيعتا بايد منتظر حساسيت حزب الله لبنان و حماس از غزه باشد.

مردم ايران نمي‌خواهند دنيايشان با بي حساب و كتاب خراب شود به اميد اينكه برايمان كف بزنند و بگويند بر حق خود تاكيد كرديد و يك قدم عقب ننشستيد. از زير ديوار شكسته نبايد رد شد، همين. ببينيد امام خميني چه كرد؟ البته هيچ زمان پاهايش سست نشد اما در آنجا كه لازم بود به مصلحت عمل كرد. من از فروختن كشور صحبت نمي‌كنم، فقط مي‌گويم مصلحت را بايد در نظر گرفت، بايد وارد بازي برد برد شويم، تو را به خدا وارد يك بازي كه مي‌دانيم حذفي است نشويم، چون مانند فوتبال حذفي به هر حال احتمال شكست در آن هست و در نهايت با پنالتي كشي هم كه شده تكليف يك طرف معلوم مي‌شود.

بازي برد - باخت، از اين نظر براي ما خطر ناك است كه «شايد» ما ببازيم و به همين دليل نمي‌ارزد. اما اين بازي احتمالش از اين حرف‌ها گذشته، شايد بهانه‌اي به دست طرف مقابل بدهد كه ديوانه است تا به ميدان بيايد.

و اما راه حل پيشنهادي

خب، غرب اصرار پيشنهاداتش همچنان بر «تعليق» است و آقاي هاشمي رفسنجاني هم به صراحت گفت كه «نقطه‌ي ضعف بسته‌ي ‌1+5 تعليق است». مشكل اينجاست كه آنها مدتي براي پيشنهاد تعليق تعيين نمي‌كنند براي همين هيچ عاقلي در ايران زير بارش نمي‌رود چون در زمان خاتمي چنين كرديم و نتيجه‌اي نداد. به نظرم تنها راه ممكن براي آماده كردن زمينه‌ي يك بازي برد - برد، تعيين يك مدت كوتاه مشخص براي تعليق - حتي داوطلبانه از سوي ايران - است، مثلا سه ماهه تا در آن مدت مذاكرات انجام شود. سه ماه براي ايران مسووليت‌آور نيست تا بعد از سه ماه به غني سازي ادامه دهد؛ غرب هم در آن صورت زمينه‌ي مذاكره را حتي بر سر غني سازي يا چگونگي آن بعد از سه ماه فراهم مي‌بيند. مابقي مساله بر سر ميز مذاكرات بايد بحث شود و به نظرم در طي مذاكره مي‌توانيم آنها را از خر شيطان پياده كنيم وگرنه اگر اوضاع به همين شكل جلو برود شايد بعدها براي اين فرصت‌ها حسرت بخوريم.